നീ മന്ദം മുട്ടി വിളിച്ചപ്പോളാണ്
എന്റെ ഹൃദയത്തിന്‍ വാതായനം തുറന്നത്
നനു നനുത്ത ഭാഗങ്ങളില്‍ നിനക്ക്
തണുപ്പ് അസഹ്യമാവുമെന്നു ഭയന്നാണ്
എന്റെ ഹൃദയത്തില്‍ ഇളം ചൂട് പടര്‍ന്നത്
ഒരു പൂവും, ഒരു വസന്തം തന്നെയും
നിനക്കായോരുക്കാന്‍ ഞാനൊരുമ്പെട്ടപ്പോളാണ്
നീ എന്നോട് യാത്രയോതാന്‍ നിന്നത് ...
ഇനി വീണ്ടും എനിക്ക് ഞാനും നിനക്ക് നീയും
ഒരു വാക്ക് കൊണ്ട്, ഒരു നോക്ക് കൊണ്ട്
ഒരു കൈ തലോടല്‍ കൊണ്ട് മാറ്റാവുന്ന
പരിഭവങ്ങളെ തന്നെ നാം വലിച്ചു നീട്ടി,
നമ്മുടെ വിത്തുകളില്‍ വിഷം തളിച്ചത്
നാം തന്നെയാണ്, അതെ, ഞാനും നീയും,
വിഷം പുരണ്ട മനസുമായി അവന്‍
ആദ്യം കൊന്നത് നിന്നെതന്നെയാണ്...
ചെയ്തു കൂട്ടിയ പാപങ്ങള്‍ക്കുള്ള ശിക്ഷ..!
ഒരു കുഞ്ഞു മരമാകുവോളം വാത്സല്യം-
പകരാനാവില്ലെന്നുള്ളവര്‍ ഇനിയുമിവിടെ
വിത്തിടാനോ മുളപ്പിക്കാനോ മുതിരരുത്.
നിന്‍റെ വികാരങ്ങളെ ശമിപ്പിക്കാനായി
പില്ലുകളുണ്ടാവും, എണ്ണകളും ഉറകളും
ഒരു മാത്രയുടെ സുഖത്തിന്റെ ലഹരി തേടി,
പിഞ്ചു മക്കളെ കൊന്നൊടുക്കാന്‍ ഇനിയും നീ
പിശാചുക്കള്‍ക്ക് ജന്മം നല്‍കരുത്...
രാത്രി വിരിയുന്ന പുഷ്പങ്ങളോട് ചെറുപ്പത്തിലേ ഒരു ഇഷ്ടമുണ്ട്, അല്പം ദേഷ്യവും. മൊട്ടുകൾ പൂവാകുന്നതും കാത്ത് നോക്കിയിരുന്നിട്ടും വിരിയുന്നത് കാണിക്കാതെ ഞാൻ ഉറങ്ങുമ്പോൾ വിരിഞ്ഞ പൂക്കളെ രാവിലെ കാണുമ്പോൾ ദേഷ്യം വന്ന് എന്റെ മൂക്ക് വിറക്കും.സത്യം പറയട്ടെ ഇന്നും എനിക്ക് കാണാനായിട്ടില്ല ഒരു പൂവ് മൊട്ടിൽ നിന്നും വിരിയുന്ന ആ സുന്ദര രംഗം.
